"Zou ik het durven?" denk ik nog. "Ja joh" zegt mijn man, "zijn broer is bij hem..Een half uurtje gewoon spelen moet kunnen". Nog geen kwartier/amper een half volle kar onderweg in het woonparadijs zie ik het zwaailicht zoemend afgaan, Het duurt eeeven eer ik door heb dat het om mijn eigen nek hangt. Een oververhitte ballenbak-medewerkster: "mevrouw, kunt u aaaalstublieft uw kind komen ophalen, hij doet heeeel gek, hij gilt en gooit met stoelen". In paniek ren ik terug tegen de route van "het parcours" in, richting 'kinderopvang', waar ik groepjes kinderen braaf aan tafeltjes zie zitten met een duimpje in de mond en in het andere knuistje een wasco.. in mijn ooghoek wat kinderen kirrend tussen de ballen. Mijn kind echter ligt gillend en gestrekt op de vloer, de medewerkers kijken geïrriteerd. En mijn oudste staat er verbouwereerd naast. So much voor een half uurtje 'woonshoppen'. Waarom kan mijn kind nou noooit es normaal doen?
Als pedagoog, coach en ervaringsdeskundige maak ik een combinatie van ondersteuning in opvoedingsvraagstukken m.b.t. autisme met een stuk personal coaching/counseling voor moeders. Dit doe ik samen met mijn hond Kobus, als gecertificeerd "Team Animal Assisted Interventions"!
Misschien zit je al in een GZ indicatie-traject, sta je op een wachtlijst, maar heb je al enorme behoefte om vast met iemand erover te kunnen praten of sparren.